از ابن سلام ولیلی وغم بنویس. بر بید زمان جنون مبهم بنویس. حوا که دوباره سیب را پس زد و رفت. از گندم روسیاه آدم بنویس. حالا که زمین دلش پر وبارانی ست. با منت عشق وطعنه ها درگیریم. این از سرتان زیاد را کم بنویس. پای دلمان لنگ شده لطف بکن. هر وعده که عشق داده محکم بنویس. ه خاک دل را لرزاند. بر بغض گلو واقعۀ بم بنویس. منشور حقوق عشق راهم بنویس.

نامادری خوبی برای تاریخ باشد. از اینجا ره به جایی نیست. هفته او ل بهمن ۱۳۹۵.

دوستی برایم نوشته بود که پرشین بلاگ وبلاگهایی را که بیش از دو سال بروز نشود را می خواهد ببندد. حق دارید گله مند من . دل چرکین تو-ام عروسک خوشبخت که باد وزید توی موهایت و از من بریدی ! تقسیم بر چهار شدم تقسیم بر هشت شدم . گوشه ای از ساق سفيد.

در عكس هايش غوطه ور شده ام. خودم را خيال مى كنم كه صدايم مى كند و من در ميان برف ها از خواب بيدار مى شوم. برف هاى يك زمين كه گمشده. سعى مى كردم باران بگيرد. با تمام استخوان هايم باور كن. مثل كارد كه در جدار دنده گير كرده باشد باور كن. و پلكم كه تا چشم مى زدم خارستان بود.

از یک مصاحبه با دکتر ضیاء موحد. از نبوی نژاد- مجله زنده رود. نوشته شده توسط سهراب مازندرانی در دوشنبه هشتم خرداد ۱۳۹۱.

از جوانی و خامی سالیانی گذشته و تا فرتوتی و بیرمقی سالیانی مانده. اینجا تجربه و انرژی در نقطهای اپتیمم به هم میرسند. و ناگزیر نگاهی دیگر گونه به زندگی در تو شکل میبندد برخاسته از اندیشهی ویژهی تو. بیهراس از آنچه دیگران میپندارند و مینگرند و میگویند. چنان در چهل سالگی رها میشوی که گویی هزاران سال رهایی. چهل سالگیام را دوست دارم.